Dag 4, 5, 6 en 7

Het is reeds een paar dagen geleden dat jullie iets van ons gehoord hebben maar de internetverbindingen laten hier soms wel te wensen over.

in Bellingham gingen we ‘s avonds in het dorpje iets eten en we zaten vlak bij de kachel. Die was wel niet aan maar er zat een grote zwarte vogel in. Wat ze daarmee gedaan hebben weten we niet. Die stond misschien wel op het menu van de volgende avond.

In het geusthouse logeerden ook nog motards. Die waren al van half vijf aan het rommelen en weg en weer lopen en ze vertrokken met veel lawaai om 6 uur.

Onze fietstocht ging van Bellingham naar Berwick-Upon-Tweed. Het was nog fris toen we vertrokken maar van al dat klimmen krijg je het wel warm. En het begrip fietspaden is hier toch heel anders dan bij ons. Zo hebben we verschillende riviertjes over gestoken die plots over de weg stroomden. Soms met een heel smal bruggetje en eerst een paar hoge trappen om op de brug te geraken. Één keer was er geen brug alleen maar stenen die boven het water uitstaken en op de fiets blijven dierven we eigenlijk niet te riskeren. Dat werd dus afstappen en hopen dat we recht bleven op de stenen. We moeten hier ook regelmatig van de fiets om poortjes open en dicht te doen. We hebben ondertussen ook al duizenden schapen (geteld) gezien. In Berwick-Upon-Tweed sliepen we in de jeugdherberg. Vanaf daar rijden we terug zuidwaarts. Eens de stad uit reden we langs de zee en volgden we de nationale fietsroute nr 1. Het was een heel mooi zicht op zee maar het was ook uitkijken voor de putten en stenen en de verse koeienvlaaien in de weg. En weer poortjes open en dichtdoen. Uiteindelijk kwamen op de kastelenroute. Zo zagen we onder meer het kasteel van Harry Potter in Bamburgh en ook het kasteel Alnwick Castle dat dienst deed als heksenschool voor Harry Potter. We kwamen ook nog voorbij een arboretum van een voormalige premier van Engeland. Howick Hall was het huis van deze premier Earl Grey naar wie de thee werd genoemd. ‘S Avonds sliepen we in Ashington in het Queen Elizabeth Country Park dat we na wat zoeken uiteindelijk toch vonden.

Toen we zondagmorgen vertrokken was het nog fris. We fietsten bijna de hele voormiddag naast de zee waar het soms heel druk was op de dijk. Iets voor de middag kwamen aan de rivier de Tyne. Daar volgden we een fietspad naar “The Angel of The North”. Het is een groot metalen beeld dat je misschien al wel op tv gezien hebt, onder in meer het feuilleton “Vera” . Het is wel indrukwekkend als je daar voor staat. De weg ernaartoe was verschrikkelijk slecht maar we hebben het overleefd. Dan verder gefietst richting Newcastle waar het juist markt was en we een eind naast de fiets moesten lopen. Een stuk verder staken we weer de rivier over en kwamen we op een oude spoorbaan. Het was wel gravel en lichtjes bergop maar het was aangenaam fietsen door de bossen. In Consett kregen we nog een pittige klim voor de wielen waarna het het bergaf ging richting Durham. Het had weer wat voeten in de aarde voor we ons hotel vonden en dat in een stad met steile straatjes. Het internet liet ons ook nu weer in de steek. Het was er nogal lawaaierig ‘s nachts door generatoren die stonden te ronken en treinen die passeerden.

Na een Englisch breakfast voor Rita en een continental breakfast voor mij vertrokken we naar Danby. In het begin volgden we weer een oude spoorbaan tot in Hartlepool waar een grote marinebasis is en een marinemuseum. Onderweg moesten we verschillende poortjes door. We fietsten ook weer enkele kilometers langs de zee. Daarna ging het richting Middlesbrough. Daar hebben we 10 km moeten omrijden omdat de brug buiten werking was. DeTees Transporter Bridge, ook wel bekend als deMiddlesbrough Transporter Bridge, is een zweefbrug in noord-Engeland en ligt over de rivier Tees. Onder de brug hangt een gondel, deze biedt plaats aan 200 personen en maximaal negen personenwagens. Een oversteek duurt zo'n twee minuten. Dat hebben dus gemist. Omdat we heel wat gedaald waren moest er weer geklommen worden. In het begin ging dat goed maar de hellingen werden alsmaar steiler. Op een zeker moment dachten we nu hebben we het ergste gehad. Maar achter de bocht kregen we een heel ander uitzicht. Er volgde een korte afdaling van 20 % waar je met pak en zak niet voluit naar beneden kunt en zeker niet omdat er weer een veerooster in de weg zat. En toen kwam de klim! 25%!!! Iets teveel van het goede. Daar geraakten we al fietsend niet boven. Dus afstappen en duwen. De schapen aan de kant van de weg waren niet onder de indruk van ons geploeter. En even had ik de indruk dat er iets mis was met Rita toen ze zelfs tegen haar fiets begon te praten. “Allee zot kruipt nu zelf is naar omhoog.” Het heeft niet geholpen we kregen er alleen maar een lachbui van. Daarna volgde weer een afdaling en toen hadden we de keuze om een niet te steil gravelpad in te slaan of een iets langere asfaltweg. We kozen de gravel want de asfaltweg was weer heel steil en dan kun je ook niet op de fiets blijven. Al bij al viel het gravelpad mee we hebben erger meegemaakt. Na nog een paar klimmetjes bereikten we Danby waar we eerst een goei frisse pint op het terras hebben gedronken. We zitten nu heel rustig op den buiten in een gehuchtje van enkele tientallen huizen dus zal het nu een rustige nacht worden.

groetjes van ons en tot de volgende.