Dag 17 en 18

Vandaag vroeg opgestaan voor de ferry van Poole naar Cherbourg. Onze zeer vriendelijke gastheer Harry had een meeneem ontbijt klaargezet maar we hebben het toch al maar terplaatse opgegeten. Nu is het gedaan met links te rijden alhoewel het wel meeviel. De kwaliteit van de Engelse fietspaden daarentegen is op sommige plaatsen ronduit slecht. Door de netels en bramenstruiken zodat onze benen en armen vol krassen en builen stonden. Daar stuur je nog geen hond door. En toch hangt er dan aan het begin van zo’n weggetje “National cycleway”. De Trans Pennine Trail (TPT) was dan weer zo rotsachtig dat er soms niet te fietsen viel. Van al de fietstochten die we gedaan hebben hebben we nu toch wel de slechtste wegen gehad. Maar we hebben het overleefd. 2 keer hebben we ook een foutje in de gps route gehad. De eerste keer liep de route bij iemand op de oprit door zijnen hof. Gelukkig hadden we snel door dat we even een blokje rond moesten fietsen. De tweede keer reden we naast een groot meer waar we de oever van volgden en zo tussen 2 meren zouden fietsen. Het paadje tussen die 2 meren begon met een poortje openmaken. Tot dusver heel normaal. Maar dat paadje werd hoe langer hoe smaller tot je bijna geen pad meer zag tussen de begroeiing. Zo zijn we rond dat tweede meer gefietst om terug bij dat poortje uit te komen en hebben we dan een andere weg gevonden voorbij dat 2de meer.

Ondanks alles hebben we toch genoten van onze tocht door Engeland, van de mooie vergezichten en de typische huisjes en dorpspleinen. Met het weer hebben we het ook getroffen. Geen extreme hoge temperaturen en maar 20 minuten regen, dan mag je niet klagen.

De mensen waren heel vriendelijk en vooral in het noorden groette iedereen. “Morning of Hey there, en als we aan het klimmen waren[e-1f44d]of ze draaiden hun raampje open om ons aan te moedigen.

Gisteren hebben we ook nog een Nederlands echtpaar ontmoet. Hij reed op een ligfiets en zij met electrische fiets. Zij gingen wel iets sneller dan wij maar bij een helling moest hij steeds afstappen en zo kwamen we elke keer weer terug in hun spoor. Zij volgden dezelfde weg als wij National cycleroute 2 maar waren het blijkbaar niet altijd eens met de te volgen weg. Op een bepaald moment hoorden we haar zeggen “nee hier to de left” terwijl het eigenlijk rechtdoor was. We hebben ze dan ook niet meer teruggezien.

Onze overtocht verliep rustig. We hebben nog even onze ogen kunnen dichtdoen want we waren al vroeg op en moesten ook onze klok een uurtje doordraaien, terug naar het zomeruur. Toen we om 14 uur aankwamen in Cherbourg was het er mistig zodat we de zee bijna niet zagen. Maar iets na drie uur begon de zon er door te komen en werd het nog heel zonnig. Onderweg kwamen we nog eeen groep wandelaars tegen die een erehaag voor ons vormden. Wij hadden een kamer geboekt bij een chambre d’hôte en daar zei men ons dat we naar het volgende dorp moesten om iets te kunnen eten en ook dat wezeker niet te laat mochten doorrijden om nog ergens terecht te kunnen. Dus wij reden om vijf uur door maar de restaurantjes daar serveerden pas vanaf 7 uur. Terugrijden had geen zin dus hebben we daar wat rond gekeken.

Vanmorgen aan het ontbijt was er ook nog een Nederlands- Belgisch koppel dat in Zwitserland woonde en naar Normandië was gekomen om te wandelen. Beiden gingen ze nog tot Cherbourg waarna mevrouw alleen verder ging naar Ierland. Het ontbijt was naar Franse normen zeer uitgebreiden lekker. Zeer vriendelijke gastvrouw en gastheer. Ze vertelden dat er volgende week nog mensen uit het Antwerpse bij hen kwamen logeren.

We fietsten vandaag veel langs de zee en de stranden waar de geallieerden aan land kwamen in 1944. Overal waren er Amerikaanse, Canadese en Engelse vlaggen en oorlogsmonumenten te zien. Elk toeristisch plaatsje had er wel zijn eigen oorlogsmuseum. Aan elke elektriciteitspaal hing er een foto van een soldaat of verzetsheld en dat kilometerslang, veelal foto’s van jonge mannen en dat doet toch wel wat.

De gastvrouw van de chambre d’hotes, waar we nu verblijven, had ons van te voren gezegd dat er geen restaurants in de buurt waren maar er was wel een foodtruck die elke avond op een camping in de buurt langskwam en anders was het 6 km verder fietsen om iets te eten te vinden. Wij wandelden dus naar de camping maar juist vanavond was er geen foodtruck. Gelukkig hadden ze bij de camping nog een blik ravioli en een flesje rosé. En voor ons dessertje was er in de buurt ook nog een cremerie met vers hoeve ijs. Ijs met calvados. Ja we zitten nu in de streek van de calvados. Morgen fietsen we door naar Le Havre.

Verslag daarover volgende keer.

Groetjes

Anita en Rita